EVOCATORIAE

EVOCATORIAE

Epistolae dicebantur, quibus absentes ad Comitatum evocabantur a Principe, aut quibus iis, qui Principis aspectum ambiebant, veniendi concedbatur facultas. Nam sine Evocatoria ad Comitatum venire omnibus non licebat, leg. 3. Coaicis Theodosiani, et Iustinian. de Decur. et Silent. Utriusque genetis formulam exhibet Senator l. 7. Ep. 34. et 35. Vide Iuretum ad Symm. l. 4. Ep. 5. At Hymni Evocatorii, Κλητικοὶ dicebantur Graecis, quibus Deos vel invocabant, vel evocabant. Non uti prisci Romani, cum eorum oppidorum, urbiumve, quas obsiderent, Numina evocabant, sed quomodo Orpheus in Hippan. Liberi patris nutricem; ubi initio Deos suos invocat, loca enarrans, quibus praesiderent, dein ad sacra sua venitent, precatur. Cuiusmodi omnes Procli hymni, in quorum principio, κικλήσκω, καλέω, ἐπικέκλομαι, κληΐζω, in sine petit, παρεῖναι τελεταῖς ὁσίαις. Iis respondebant Α᾿ποπεμπτικοὶ ὓμνοι, quibus Deos e sedibus suis evocatos, postremo festorum die, quibus interea illos interfuisse credebant, quasi abeuntes, non sine gratiis ac desiderii significatione, dimittebant ac prosequebantur. Vide de utrisque Iul. Caes. Scalig. Poet. l. 3. c. 113. et 114.